Cyfrowe praktyki i strategie udostępniania i odbioru dziedzictwa kulturowego w Polsce w latach 2004–2014

Celem projektu była syntetyczna analiza cyfrowych praktyk i strategii udostępniania i odbioru dziedzictwa kulturowego w Polsce w latach 2004–2014. Dostęp do zasobów dziedzictwa kulturowego jest kluczowym aspektem określania jednostkowej i zbiorowej identyfikacji. Jednocześnie rozwój cyfrowej infrastruktury kultury, digitalizacja zasobów dziedzictwa kulturowego oraz mediatyzacja komunikacji społecznej to słabo rozpoznany obszar zmian kulturowych wpływających na uczestnictwo w kulturze oraz społecznie przeżywane i konstruowane formy tradycji, historii i pamięci. 

Na podstawie trzymodułowych badań społecznych został przygotowany raport podsumowujący dziesięcioletnie zmiany w tym zakresie, który zawiera również rekomendacje dotyczące polityk w zakresie programowania działań związanych z digitalizacją i upowszechnianiem zasobów dziedzictwa kulturowego.

Do pobrania:

Raport końcowy Przemiany Praktyk i strategii udostępniania i odbioru dziedzictwa kulturowego w formie cyfrowej w latach 2004–2014.

Raport cząstkowy Odbiór dziedzictwa kulturowego przez „profesjonalnych” odbiorców kultury i pasjonatów.

Raport cząstkowy Praktyki odbioru dziedzictwa kulturowego.

Raport cząstkowy Cyfrowe dziedzictwo kulturowe w perspektywie ich twórców.

Raport cząstkowy Procesy digitalizacji dziedzictwa. Prawodawstwo, typy repozytoriów i przykłady ich wykorzystania w latach 2004–2014.

Archiwum badawcze.

Recenzja raportu końcowego: dr hab. Anna Nacher.

Recenzja raportu końcowego: dr hab. Marian Niezgoda.

Projekt był realizowany we współpracy z Instytutem Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.

Dofinansowano przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego z programu „Obserwatorium kultury”.