Opis
W „Architekturze wspólnoty” pytamy: o istnienie albo możliwości tworzenia przestrzeni, których głównym spoiwem są relacje międzyludzkie; o architekturę, która ma potencjał wzmacniania obywatelskiej podmiotowości i poczucia bezinteresownej przynależności; o sposoby naprawy miasta, które nie wprowadzałyby kolejnych społecznych podziałów. Spora część z odpowiedzi, które uzyskaliśmy, odwołuje się do koncepcji „dobra wspólnego”. Z kilku tekstów wyłania się jednak niepokojąca diagnoza kondycji współczesnych wspólnot – począwszy od wiejskich, poprzez miejskie, na wspólnocie państwowej i europejskiej skończywszy – która raczej osłabia, niż umacnia wiarę w możliwość budowania w większej skali społeczności, które byłyby podmiotem zdolnym do przezwyciężenia globalnych mechanizmów rynkowych czy przetasowania obowiązujących hierarchii społecznych, mających realne przełożenie na otaczającą nas przestrzeń.
W numerze:
- Krzysztof Nawratek namawia do budowania tego, co wspólne, niekoniecznie w ramach wspólnoty,
- Andrzej Leder w rozmowie z „Autoportretem” przeprowadza psychoanalizę polskiej przestrzeni i komentuje bieżące problemy wspólnoty europejskiej,
- Levente Polyák i Silvia Bodei opisują strategie oddolnych starań marginalizowanych grup społecznych o odzyskanie przestrzeni – „dobra wspólnego” – w Rzymie i Barcelonie,
- Kuba Snopek i Iza Cichońska analizują fenomen architektury sakralnej w Polsce, a Stanisław Niemczyk opowiada o wspólnotowym aspekcie projektowanych przez niego świątyń i budynków użyteczności publicznej,
- Magdalena Zych i Piotr Nowak dyskutują z „Autoportretem” o kryzysie wspólnotowości na polskiej wsi,
- Łukasz Drozda przestrzega przed polityką samorządową zamieniającą centra polskich miast w enklawy dla uprzywilejowanych.
