Turystyka dziedzictwa kulturowego, to specyficzny element turystyki kulturowej. Swoim zakresem obejmuje zabytki ruchome, nieruchome, zabytki niematerialne oraz krajobraz kulturowy.
Turystyka dziedzictwa (heritage tourism) to podróżowanie w celu poznawania miejsc, przedmiotów kultury materialnej i duchowej oraz działań, które w sposób autentyczny przedstawiają historię oraz wartości kulturowe, zarówno przeszłe jak i teraźniejsze. Ta forma turystyki obejmuje zwiedzanie miejsc historycznych i archeologicznych, poznawanie lokalnych tradycji i zwyczajów, udział w imprezach kulturalnych, a także poznawanie dziedzictwa przemysłowego.
Turystyka dziedzictwa zakłada poszanowanie wyjątkowych walorów etnograficznych regionów, wpływa na promocję lokalnej kultury oraz spełnia funkcje edukacyjne – uczy tradycji i historii regionu oraz pielęgnuje lokalne wartości. Turystyka dziedzictwa jest szansą na rozwój lokalny terenów wiejskich. W oparciu o prowadzoną działalność turystyczną można tam tworzyć nowe miejsca pracy – przy organizacji i obsłudze ruchu turystycznego. Aby turystyka dziedzictwa mogła się rozwijać powstają szlaki kulturowe, zwane też tematycznymi, lub szlakami dziedzictwa.
(Na podstawie artykułu: Turystyka dziedzictwa a przedsiębiorstwo społeczne)
Turystyka dziedzictwa kulturowego swoim zakresem obejmuje zabytkowe obiekty ruchome i nieruchome a także dziedzictwo niematerialne.
Turystyka dziedzictwa kulturowego to:
- turystyka chronionego dziedzictwa,
- turystyka historyczna,
- turystyka etnograficzna,
- turystyka „małych ojczyzn”,
- turystyka sentymentalna.
(Typologia za: K. Buczkowska, Turystyka kulturowa, Poznań 2008, s. 46)